My heart belongs to Talley

​I went back to Talley today. My heart feels so complete there, as if I belong. In the little church, Father Tim held a beautiful service for just three of us. It was quiet & still. At first, I sensed panic in my bones because I couldn't hear his words, nor my own voice in spoken prayer. I twiddled with my hearing aids, trying to turn them up, but then, became overwhelmed by a sense of calm & I realised that I didn't need to hear anything of what was being said & focussed instead on an immense sensation of love. This evening, I have been reflecting on the beauty of such a revelation

Mae fy nghalon yn perthyn i Dalyllychau

​Es i nôl i Dalyllychau heddiw. Mae fy nghalon yn teimlo mor gyflawn yno, fel pe bawn i'n perthyn. Yn yr eglwys fach, cynhaliodd y Tad Tim wasanaeth hardd i ni'n tri yn unig. Roedd yn dawel ac yn llonydd. Yn gyntaf, teimlais banig yn fy esgyrn gan nad oeddwn yn gallu clywed ei eiriau, na'm llais innau’n dweud y weddi. Ffidlais â'm teclynnau clyw gan geisio’u troi i fyny, ond yna, cefais fy ngorlethu gan ymdeimlad o lonyddwch a sylweddolais nad oedd rhaid i mi glywed beth oedd yn cael ei ddweud – yn lle hynny, canolbwyntiais ar deimlad aruthrol o gariad. Heno, dw i wedi bod yn myfyrio ar harddwch y datguddiad hwnnw